ΒΙΒΛΙΑ

Τον έρωτα τον εισπνέεις με μια πρωτόγονη λαχτάρα και ό,τι εκπνέεις, είναι ό,τι δεν πρόλαβες να πεις.

Δοκιμάζεσαι, έρμαιο μέσα στην πλάνη του και στην παραφορά των συναισθημάτων που σου προκαλεί. Λιώνεις και λιώνεσαι, ματώνεις και ματώνεσαι.

Μετά φεύγει γι' αλλού. Άλλωστε ό,τι βιώνουμε έντονα, είναι και μικρής διάρκειας.
Κατά πόσο όμως του ανθρώπου η καρδιά, μπορεί να επανέλθει στο αρχικό της σχήμα και στην αρχική της μορφή, μετά από το τραύμα του έρωτα; Κατά πόσο δύναται να συνεχίσει να χτυπάει όπως πριν;

Τις «Εκπνοές» του έρωτα ακολουθούν οι «Άυλες καταστροφές» του, η δεύτερη ποιητική συλλογή της Εύκλειας Καράδαγλη που πραγματεύεται τη δύναμη που καταβάλλει η καρδιά να αναδομηθεί όταν το τέλος του έρωτα επέλθει.

Μπορεί το τραύμα να επουλωθεί; Ίσως και να μπορεί. Μα πάντα στην αλλαγή του καιρού, τα ράμματα θα «τραβούν» και θα μας θυμίζουν πως οι μεγάλοι έρωτες ξεπερνιούνται μέχρι τη στιγμή που θα τους ξαναδούμε μπροστά μας.

Οι «Εκπνοές» είναι μια ποιητική συλλογή, που υμνεί όχι μόνο τον έρωτα μα και το μεγαλείο του τέλους του. Είναι η περιγραφή της καθαρόαιμης γυναίκας με το εσωτερικό κάλλος, το περήφανο βήμα, το φιλήδονο άγγιγμα, που βιώνει τον απόλυτο έρωτα και στη συνέχεια το απόλυτο εσωτερικό χάος ενός χωρισμού που εκούσια προκαλεί. Η φυγή της σηματοδοτείται από αγέρωχη σιωπή. Η οδύνη της εκφράζεται μέσα από τη γλώσσα του κορμιού της, μέσα από το βλέμμα και κυρίως μέσα από τους στίχους της. Η γυναίκα αυτή αγαπά με ευλάβεια θρησκόληπτης, με φανατισμό αιρετικής, με βαρβαρότητας επιβολή, με της βροχής τη ρευστότητα και το συμπαγές του ακρογωνιαίου λίθου. Το πάθος είναι η φορεσιά της. Το λάθος το χρώμα που της ταιριάζει. Ως αντίτιμο προσδοκεί μόνο την έμπνευση. Χαρακτηριστικά λέει: «Δεν ήθελα να μ' ερωτευτείς, ήθελα μόνο να μ' εμπνεύσεις». Η εσωτερική της πληρότητα, η ευδαιμονία και η ισορροπία της, ανθοφορούν μόνο μέσα απ' την έμπνευση. Αυτή την καθιστά νικήτρια, αυτή και ηττημένη. Οι εισπνοές της είναι έρωτας, κι οι εκπνοές της είναι στίχοι.